همه می دانیم، آنچه که روی کاغذ چاپ می شود، ارتفاع ندارد و نمی تواند بعد سومی داشته باشد، بنابراین نه بارکد سه بعدی وجود خارجی دارد و نه بارکدخوان سه بعدی، ولی به هر حال این اصطلاح رایج شده و منظور از آن بارکدهای دوبعدی هستند که اطلاعات را به صورت پیکسل هایی در طول و عرض ذخیره می کنند. در واقع همان صفر و یک ها که بر اساس حالت دوگانه رنگ سفید و سیاه، بر روی کاغذ چاپ می شوند، در طول و عرض پراکنده شده و ظرفیت ذخیره اطلاعات بسیار بیشتری را فراهم می کنند.

اولین بارکد دوبعدی به نام کیو آر بارکد (QR Barcode بارکد پاسخ سریع ) در سال 1994 توسط یکی از مجموعه های کمپانی تویوتا ابداع شد که هدف آن، ردیابی دقیق تر وسیله‌های نقلیه و قطعات در حال تولید بود، بعدها این شرکت اعلام کرد که از حق ثبت اختراع خود، چشم پوشی می‌کند و همگان می توانند با این فناوری، به صورت رایگان، کد اختصاصی خود را بسازند. کدهایی که خودروساز مذکور، بر روی کیو آر بارکد ذخیره می کرد، شامل شماره قطعه، کمیت، اطلاعات فرستنده و شماره سریال بود.

همانطور که گفتیم، بارکدهای دوبعدی، حجم بیشتری از اطلاعات را می توانند ذخیره کنند و شرکت های بسیاری از این قابلیت استفاده کرده و اطلاعات مربوط به خودشان را در یک بارکد کوچک دوبعدی، درج می کنند و شما می توانید در خیلی از اماکن، این بارکدها را مشاهده کرده یا با اسکن آن توسط گوشی موبایل خود، و استفاده از یک نرم افزار بارکدخوان آنلاین رایگان، به راحتی به اطلاعات آنها دسترسی پیدا کنید.

امتیاز دیگری که این نوع از بارکدها دارند، امکان بیشتر برای تصحیح خطا می باشد. مهمترین مشکلی که از ابتدا در حوزه بارکد، مطرح بود، خطاهایی بود که به دلیل کیفیت پایین چاپ یا خطای بارکدخوان ها به وجود می آمد. برای حل این مشکل، کدهایی به بارکدها اضافه شد که برای صحت سنجی، بارکد قرائت شده به کار می رفت ولی این موضوع، در عین حال، باعث کاهش ظرفیت ذخیره داده ها در بارکدها هم می شد و ابداع بارکدهای دو بعدی با ظرفیت بالاتر، باعث شد استفاده بیشتری از کدهای تصحیح خطا انجام شود و بارکدهای مخدوش بهتر و صحیح تر اسکن شوند.