21 واقعیت جالب درباره بارکدخوان که به کسب و کار شما کمک می کند(بخش اول)

1- بارکدخوان چیست؟

وقتی به بارکدخوان فکر می کنید ، یک دستگاه کوچک را تصور می کنید که می تواند به شما در خواندن دسته خطوطی که روی برچسب ها می بینید، کمک کند، اما ساز و کار آن پیچیده تر است. اینها ابزاری هستند که بطور خاص نه تنها برای گرفتن تصویر بارکد طراحی شده اند، بلکه برای رمزگشایی اطلاعات و انتقال آن داده ها به رایانه نیز طراحی شده اند. این گیرنده بسته به مدل اسکنر از طریق اتصالات سیمی یا بی سیم ارسال می شود.

روش دیگر توضیح آن این است که یک بارکدخوان دقیقاً مانند صفحه کلید داده ها را وارد می کند اما خیلی سریع تر. به جای تایپ کردن شماره، که می تواند دارای خطای انسانی باشد، اسکنر به سادگی اطلاعات را به یک بانک اطلاعاتی یا برنامه شغلی شما اضافه می کند.

2- چه تفاوتی بین بارکد تک بعدی و دو بعدی وجود دارد؟

وقتی بیشتر افراد به بارکد فکر می کنند، آنها در ذهن شان یک کد خطی افقی را تصویر می کنند که از خطوط با عرض متغیر و فضاهای پخش شده از چپ به راست به شکلی که در کالاهای مصرفی مشاهده می شود، تشکیل می شود. 

این بارکد تک بعدی (1D) است. این گروه از خطوط و فضاها، محدود شده به مناطق خالی در هر دو طرف (موسوم به “منطقه ساکت”) ، بیانگر اطلاعاتی هستند که اسکنر یا بارکدخوان می خواند.

قابل تشخیص ترین بارکد تک بعدی، بارکد دوازده رقمی UPC است. شش عدد اول شماره شناسایی سازنده است، پنج رقم بعدی شماره کالا را نشان می دهد و شماره نهایی عدد چک گفته می شود که برای کمک به اسکنر در تعیین صحت کد خوانده شده یا خیر.

یک بارکد منفرد تک بعدی معمولاً بین 8-25 کاراکتر اطلاعات متنی را در بر می گیرد. هنگامی که چندین لایه از میله ها و فاصله ها را مشاهده می کنید، به این حالت stacking گفته می شود که به کاربر اجازه می دهد به فراتر از 25 کارکتر دست یابد. بسیاری از مشاغل با استفاده از 8-25 کاراکتر نیازمندی هایشان مرتفع شده است، این میزان کاراکتر، بارکد را در اندازه قابل قبول و مناسب چاپ نگه می دارد.

برخلاف بارکد تک بعدی که به صورت افقی خوانده می شود، بارکد دو بعدی (2D) با روش مربعی یا مستطیلی، اطلاعات را به صورت افقی و عمودی ذخیره می کند، بنابراین در دو بعد (تصویر ورودی) خوانده می شود. کد دو بعدی از الگوهای مربعی، شش گوش ها، نقاط و شکل های دیگر برای رمزگذاری داده ها استفاده می کند. این امر باعث افزایش چشمگیر میزان اطلاعاتی می شود که توسط بارکد نشان داده می شود: این شکل کوچک می تواند بیش از 4000 کاراکتر و 7000 رقم در حالی که هنوز از نظراندازه کماکان کوچک به نظر می رسد را داشته باشد. نمونه بارکد دو بعدی می تواند یک کد QR یا کد دیتای ماتریکسی باشد که بر روی داروها هم درج می شود و در داروخانه ها کاربرد دارد. 

بارکد های دو بعدی وقتی در اندازه کوچک چاپ می شوند یا روی محصول محصور و پوشانده می شوند، خوانا می شوند. بارکد های دو بعدی به دلیل وجود داده های اضافی و تکنولوژی تصحیح خطا، می تواند تقریباً صد درصد سرعت خواندن را از هر زاویه ای، حتی اگر اندکی هم آسیب دیده باشد را به همراه داشته باشد.

بارکد دو بعدی اطلاعات الفبایی و همچنین تصاویر، آدرس وب سایت، صدا و سایر داده های باینری را رمزگذاری می کند. می توانید از این اطلاعات استفاده کنید که آیا به یک بانک اطلاعاتی متصل هستید یا نه.

توجه داشته باشید که گاهاً به دلایلی، به برخی از بارکدهای دوبعدی همانند بارکد دیتا ماتریکس که در داروخانه ها هم استفاده می شود، بارکد سه بعدی هم گفته می شود که اشتباه هست و منظور همان بارکد دیتا ماتریکس می باشد و همه بارکدخوان های دوبعدی می توانند آن بارکد را اسکن کنند و نیازی به بارکدخوان سه بعدی که در واقع وجود خارجی ندارد، نیست.

3-چه اطلاعاتی توسط بارکد تک بعدی و دو بعدی ارائه شده است؟

بارکدها یک روش کم هزینه برای کمک به مشاغل در ردیابی مقدار زیادی از اطلاعات است. هنگامی که یک بارکد تک بعدی رمزگشایی می شود، آن را به رقم های الفبایی (به عنوان مثال ، اعداد و حروف) ترجمه می کند، که یک نوع “پلاک” برای یک مورد خاص است. هنگامی که این اطلاعات به پایگاه داده رایانه ارسال می شود، می توان اطلاعات را با داده های خاص برای مورد مانند قیمت، تعداد اقلام موجود در انبار، توضیحات آیتم و تصویر مرتبط کرد.

بارکد دو بعدی اطلاعات الفبایی و همچنین تصاویر، قیمت گذاری، آدرس وب سایت، صدا و انواع دیگر داده های باینری را رمزگذاری می کند.

4- تفاوت بین بارکدخوان تک بعدی لیزری و ایمیجر دو بعدی چیست؟

بارکدخوان لیزری در ابتدا بارکدخوان اصلی تک بعدی بود. اسکنر یک پرتوی قرمز از نور را به سمت یک ردیف افقی با عرض متغیر از خطوط و فضاهای سیاه و سفید هدایت می کند. این پرتوی نور توسط یک آینه چرخان یا منشور به جلو و عقب هدایت می شود. 

نور بارکد را به یک مؤلفه الکترونیکی ردیابی نور به نام سلول فوتوالکتریک بازتاب می دهد. نواحی سفید بارکد بیشترین نور و سیاه، کمترین نور را منعکس می کند. اسکنر عرض و دنباله نوارهای سیاه و سفید را تشخیص داده و آنها را به اعداد اعشاری تبدیل می کند.

 از لحاظ تاریخی اسکنرهای بارکد لیزری به دلیل داشتن قطعات متحرک درنهایت مستعد شکست خوردن هستند. اسکنرهای لیزری فقط می توانند علائم بارکد خطی مانند کد 39 ، کد 128 ، UPC و سایر موارد را قرائت کنند. اسکنرهای لیزری استاندارد بسته به بارکد می توانند از چند سانت تا چند متر را بخوانند. بارکدخوان لیزری با برد طولانی می تواند هنگام استفاده از برچسب های بازتابنده، فاصله بیش از 30 متر را بخواند.

بارکدخوان ایمیجر دو بعدی مانند یک دوربین دیجیتال عمل می کند. این اسکنرها می توانند بارکد تک بعدی و دو بعدی را بخوانند. به جای استفاده از لیزر، بارکدخوان ایمیجر تصویر را می گیرد و از الگوریتم رمزگشایی برای یافتن بارکد در آن تصویر استفاده می کند و سپس داده های آن بارکد را در آن تصویر رمزگشایی می کند.

 برخلاف اسکنر لیزر ، ایمیجر نیازی به بارکد ندارد تا به روشی خاص برای خواندن جهت داده شود. امروزه بیشتر بارکدخوان ها مبتنی بر دوربین هستند. تصویربرداران دو بعدی می توانند بارکدها را از هر سطحی از جمله تلفن های همراه هوشمند بخوانند.